Καθρέφτη καθρεφτάκι μου

Τον έσπασα! (πραγματικότητα) Κατά λάθος και σε φάση ακινησίας. Μου γλίστρησε από τα χέρια η κουκλίτσα μου (ειλικρίνεια) και έπεσε. Όσο φρέσκια κι αν είναι, την ώρα της πτώσης έμοιαζε κουρασμένη όσο κι εγώ (ταύτιση).
Ούτε και κατάλαβα πως έγινε. (δικαιολογία)
Κι ενώ την άφησα στα απαλά και ούτε γραζουνίτσα δεν είχε, ο δεξιός καθρέφτης είχε γίνει χίλια κομμάτια! Μαζί κι εγώ χίλια κομμάτια. (μοιρoλόι)
Διορθώνεται! είπα γρήγορα στον εαυτό μου για να ξορκίσω το κακό που ήξερα πως πλησίαζε. (διορατικότητα)
Τι διορθώνεται; ξανασκέφτηκα. (επανεξέταση)
Και για ακόμα μία φορά ενεργοποιήθηκε αυτόματα και ακαριαία η εσωτερική διαδικασία της Αυτο-ισοπέδωσης που με τόση "αγάπη" και αφοσίωση καλλιεργώ τελευταία . (αυτογνωσία)
Ο κ α θ ρ έ φ τ η ς δ ι ο ρ θ ώ ν ε τ α ι . 2η απόπειρα τόνωσης. Μπααα... (άρνηση)
Θα πάρω έναν άλλο! 3η απελπισμένη απόπειρα. (εκτός θέματος)
ΑΙΝΤΕ ΚΑΙ Γ......ΣΟΥ κωλοχαρακτήρα! (αθυροστομία)
Καταπίνω τα αγκάθια μου, φοράω κράνος, βάζω μπρος και φεύγω. (δραματικότητα)
Και για πρώτη φορά, δεν συνέχισα εξ'άπαντος αυτή τη μάταιη διαδικασία αυτολύπησης και αγνόησα ευχές για να ξεγίνει αυτό που έγινε... (καινοτομία)
Τελικά ουδείς τέλειος, ουδείς άχρηστος, ουδείς άθραυστος, ουδείς αναντικατάστατος. Άιντε να τα χωρέσω τώρα όλα αυτά στο μποτιλιαρισμένο μου μυαλό. Ούτε σαν συμπιεσμένα αρχεία. (zip.)
Μάκια και καλό μήνα

Το cake, ο κύκνος, η γάτα & ο σκύλος

Αυτή η αφίσα για το classic ballet event στο Badminton Theater με αιφνιδιάζει κάθε φορά που την βλέπω! Ενώ ξέρω πάρα πολύ καλά ότι αναφέρεται στην "Λίμνη των Κύκνων" με παραπέμπει συνεχώς σε μία... τούρτα με γαρνιτούρα λευκά πούπουλα!
Επιμένω να διαβάζω τον τίτλo: Swan Cake !!! Ισιώστε βρε πουλιά μου λίγο το L.
Εν πάσει περιπτώσει με προτροπή της αδερφούλας μου αποφάσισα να την δω την πολυσυζητημένη αυτή παράσταση. Η αλήθεια είναι ότι έχω διαβάσει πολύ καλές κριτικές. Η άλλη αλήθεια όμως είναι ότι τώρα τελευταία η τάση αυτή για αντρικού φύλλου μονοπώλια πάνω στη σκηνή με προβληματίζει. (ίσως γιατί με φόβο αναμένω και την αντίποινα από την πλευρά των γυναικών;;;)
Αισθάνομαι πως είμαστε εμείς και αυτοί. Γιατί τόση μανία για αντιπαράθεση;
Όταν είδα το "2" έφυγα με ανάμεικτα συναισθήματα. 5 άτομα παρέα το είδαμε και τα 5 είχαμε διαφορετική άποψη επί του θέματος. Εγώ όπως πάντα τον τελευταίο καιρό, διστακτική, αναποφάσιστη, καλοπροαίρετη και με αργό εγκεφαλικό επεξεργαστή προτίμησα αρχικά να κρίνω το τεχνικό κομμάτι της παράστασης (κίνηση, σκηνικά, μουσική, ευρηματικότητα, συντονισμός, κτλ.). Τα δύσκολα τα άφησα στις υπόλοιπες 4 (που έχουν αναβαθμίσει τον επεξεργαστή τους, αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό...) και απλά παρακολουθούσα τις αντιπαραθέσεις τους (δε μπαίνω σε λεπτομέρειες εντός Post, αλλά ίσως το κάνω εντός Comments).
Για να είμαι ειλικρινής αυτό που εγώ θα ήθελα να ακούσω ήταν η γνώμη ενός άντρα. στρέητ κατά προτίμηση γιατί την άλλη πλευρά νομίζω την έπιασα κατά τη διάρκεια της παράστασης. Δυστυχώς ουδείς από τους δικούς μου ανήρ (στρέητ και μη) δεν πήγε να την δει και έχω μείνει με το παράπονο και την απορία...
Για τη Λίμνη των Κύκνων θα σας πώ περισσότερα after the event.
Πάντως το θέμα που με ταλανίζει είναι όλο αυτό το χάσμα μεταξύ των δύο φύλλων. Ή εγώ είμαι ηλίθια ή όλη αυτή η συμπεριφορά του σκύλου και της γάτας μας υπενθυμίζει απλά για μία ακόμα φορά πόσο συγγενεύουμε με τα υπόλοιπα θηλαστικά. (αν και τα τελευταία μοιάζουν κατά πολύ ανώτερα...)
Τελειώνοντας ναι, θα ήθελα να την ξεμπροστιάσω την ανασφάλειά μου. Μιας που μιλάμε για τούρτες, γάτες και σκύλους, ας μου πει κάποιος: στη φράση "και το Cake ολόκληρo και ο Σκύλος χορτάτος", τι απέγινε η Γατούλα;;;; (ax, ελπίζω όχι μια χαψιά...)

Με γειές - με γειές!

Ω ναι! Άλλαξα template. Κι είναι καλό αυτό; Μήπως δείχνει αδύναμη προσωπικότητα, έλλειψη ψυχικής ισορροπίας, κυκλοθυμικότητα, αναποφασιστηκότητα, τυρόπιτα ή σπανακόπιτα; Τώρα ίσως όχι. Σε λίγο καιρό που ίσως την αλλάξω και πάλι μπορεί να προβληματιστώ περισσότερο επ' αυτού.
Για να εξηγούμαι θα ήθελα να παραθέσω τα εξής τρανταχτά μου επιχειρήματα:
1. Η οθόνη του υπολογιστή μου είναι παμπάλαια με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνω τα καταπληκτικά πουά στο φόντο (λόγος βασικός για τον οποίο διάλεξα το προηγούμενο σκούρο template).
2. To πράσινο ως γνωστόν ξεκουράζει το μάτι.
3. Το πράσινο παραπέμπει σε λειβάδια και κάμπους άρα ξεκουράζει και χαλαρώνει τον νου.
4. Το πράσινο ενίοτε παραπέμπει και σε τόπους χλοερούς αρά... ξεκουράζει και το σώμα!
5. Το πράσινο εμπνέει παρακίνηση όπως το πράσινο των φαναριών που σου λέει ΠΡΟΧΩΡΑ.
6. Έτσι γουστάρω ρε!

Πάντως πρέπει να παραδεχτώ πως η αλλαγή αυτή μου έφτιαξε τη μέρα! Είχα και την pieta που ψυχοπλακώθηκε με το προηγούμενο post μου (και σίγουρα δεν ήταν η μόνη...) ... ε, έπρεπε κάπως να επανορθώσω...

Συγκάτοικοι στην τρέλα

Στη ζωή πάντα με θεωρούσα ευλογημένη που αγαπούσα
τα πρωινά μου, δύσκολα και μη. Η ψυχή είχε πάντα τη διάθεση να μου φτιάξει τη μέρα. Τα πρωινά μου ήταν πάντα πειθαρχημένα και ψύχραιμα. Μόνο οι Κυριακές με πίκραιναν καμιά φορά όμως ποτέ το πρωί. Το πρωί ήταν ηλιόλουστο ακόμα κι όταν έβρεχε.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το πρωινό όπου ξύπνησα και ο κόσμος όλος είχε γύρω μου αλλάξει. Αισθανόμουνα πως κάποιο αλλόκοτο πλάσμα πάλευε με την ψυχή μου ερήμην μου όλη τη νύχτα και τελικά νωρίς τα χαράματα έφυγε θριαμβευτικά από το υπόσκαφο δωμάτιό μου έχοντας αναποδογυρίσει το ρούχο της καρδιάς μου το μέσα έξω. Ολάκαιρος ο ψυχικός μου κόσμος ήταν πλέον εκτεθειμένος, κρεμάμενος σαν μικρό ρουχαλάκι στον απλωμό, έρμαιο των κάθε λογής ανέμων πλην των ούριων. Κάθε θετική σκέψη βούλιαζε λες στον κρατήρα του ηφαιστείου κι έλιωνε σαν μέταλλο στη λάβα.
Όταν άνοιξα τα μάτια, ήμουνα απόλυτα μόνη. Μόνη στο δωμάτιο, μόνη στο νησί, μόνη στη χώρα μου, μόνη στη γη, μόνη στο σύμπαν, μόνη... Ωστόσο, κάποιο χέρι είχε αρπάξει την καρδιά μου στη χούφτα του και την έσφιγγε με μανία λες και ήθελε να πεταχτεί από έξω η κάθε μου αλήθεια. Μάταια...
Το επόμενο πρωί, τα ίδια, το μεθεπόμενο επίσης, και το παραπάνω πρωί... Το ίδιο χέρι, ο ίδιος πόνος, τα ίδια αναφιλητά, μήπως τρελλαίνομαι Θεέ (ό,τι κι αν είσαι) ;;;;
Ένα τρενάκι του τρόμου έκανε την καθημερινή του στάση στην κάμαρα και όλοι μαζί επιβιβαζόμασταν για μια τρελή κούρσα μέσα στο ανεξερεύνητο. Μπροστά μπροστά εγώ, και δίπλα μου η πρώτη μου πρωινή ανάσα(πως βρέθηκες εσύ εκεί;), από πίσω οι φόβοι μου και οι ανασφάλειές μου που μάταια προσπαθούν να μου συστηθούν σε μια τόσο ακατάλληλη ώρα, πιο πίσω το μέλλον κουλουβάχατα με το παρελθόν δε μου δίνουν καμία απολύτως σημασία και στα τελευταία καθίσματα αυτά που αγαπώ και σέβομαι. Όλοι οι συνεπιβάτες πλην εμού, δεινοί αναρριχητές είχαν σκαρφαλώσει απ΄τον κρατήρα του μέσα μου και περιδιάβαιναν αδιάφοροι στα πατώματα στους τοίχους, στις καμάρες, περιμένοντας κάθε πρωί το τρενάκι.
Όσο ο καιρός περνούσε, οι νύχτες γινόντουσαν πιο δύσκολες και εξαντλητικές ψάχνοντας να βρουν την αλήθεια. Ποιος απλώνει το μικρό μου ρουχαλάκι κάθε που χαράζει; Ποιος μου άρπαξε τις όμορφες σκέψεις μέσα από τις τσέπες; Ποιος είναι ο μηχανοδηγός του τρένου και τελοσπάντων ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΡΕΠΟ;;;;

Δεν ήθελα να κοιμάμαι γιατί δεν ήθελα να ξυπνάω. Κι ακόμα κάτι πιο αλλόκοτο. Όνειρα! Ολοζώντανα όνειρα που η ιστορία τους λίγες μέρες μετά εκτυλισσόταν μπροστά στα ολάνοιχτά μου μάτια. Τι συμβαίνει; Πόσο κοντά με τον εαυτό μου με έφερε αυτή η απρόσμενη και τρομακτική εμπειρία; Πόσο πλησίασαν το συνειδητό με το υποσυνείδητο, πότε γνωρίστηκαν τόσο καλά και σκαρώνουν κιόλας μαζί παχνίδια;

Λένε πως η ηφαιστειογενής ατμόσφαιρα του νησιού βάζει αισθήσεις και μυαλό σε μυστήρια μονοπάτια... εγώ κρατάω αυτό από έναν φίλο:
"Μιας και είσαι εκεί , δες τι προκάλεσε μια έκρηξη ηφαιστείου... μια καινούρια ζωή μια νέα δημιουργία. Από το τίποτα, από αυτό που καταστρέφει, από στάχτες και φωτιά μπορούμε ακόμα να δημιουργήσουμε τα πάντα..."
Τελικά όλοι όσοι συγκατοικήσαμε σε εκείνο το υπόσκαφο καταφέραμε να επιβιώσουμε χωρίς αναγκαστικά να εξοντώσουμε ο ένας τον άλλον. Και είναι πολύ πιθανό να συναντηθούμε και πάλι στην ίδια γειτονιά για μία ακόμα εξοντωτική συγκατοίκηση.

to be continued λοιπόν

Αααχ, Ευλαμπία

Μετά από πολλααααααά χρόνια (& με την ελπίδα ότι το σύστημα της υγείας στην Ελλάδα έχει κάπως βελτιωθεί) αποφάσισα να ξεθάψω το βιβλιάριο του ΙΚΑ και να το επισκεφτώ κάποια στιγμή (όπως την Ακρόπολη & τα μουσεία) για μία απλή εξέταση αίματος. Έεεχω κι εγώ κάτι ιδέες...

Πήρα στο ΙΚΑ & έκλεισα ραντεβού για τις 8 το πρωί ακριβώς! Μπορούσα να έχω διαλέξει επίσης το ραντεβού των 8.10 ή των 8.50.
Το γεγονός ότι τα κορίτσια στην τηλεφωνικη εξυπηρέτηση ήταν ευγενέστατα και μου έκλεισαν με ακρίβεια το ραντεβού, με εμπότισε με μια στάλλα ελπίδας και αισιοδοξίας... (δε φαντάζεσαι από τι μικροσκοπικούλικα σχοινάκια κρέμεται η ψυχολογία σου όταν έχεις επιστρέψει συνειδητά στην πατρίδα και νιώθεις πως αρχίζεις να ξεχνάς για ποιον διαβολεμένο λόγο έκανες αυτή την παπαριά..) και συνεχίζω...

Έφθασα λοιπόν ένα τέταρτο νωρίτερα από το ραντεβού και κατευθυνόμενη προς τον γκισέ της αιμοδοσίας παρατήρησα με την άκρη του ματιού μου μία τερρρρρρρρρααααααααααάστια ουρααααααααααά σε έναν από τους διαδρόμους. Δεν άφησα καθόλου τον εαυτό μου να ελπίσει. Ήξερα πως αυτή ήταν η δικιά μου ουρά...

Θα μπορούσα να είχα κοιμηθεί 1 ώρα τουλάχιστον περισσότερο και να μουν και πάλι συνεπής στο... "ραντεβού" μου. Εκεί ακριβώς ήμουν λάθος! Η ουρά ήταν μεγάλη ναι, η διαδικασία μέχρι να πάρεις τα μπουκαλάκια σου χαοτική ναι , ο κόσμος ανυπόμονος και εκνευρισμένος ναι, αλλά κατά έναν "μαγικό" τρόπο όλα είχαν τελειώσει μέσα σε 15 λεπτά! 60 άτομα και βάλε μέσα σε 15 λεπτά είχαμε δώσει αίμα και είχαμε εξαφανιστεί!

Η αίθουσα της αιμοδοσίας ήταν πήχτρα στον κόσμο και παντού άκουγες τις χαρμόσυνες φωνούλες των συμπαθεστάτων ασπροφορεμένων Flashwomen που γλυκά γλυκά ΓΚΑΡΙΖΑΝ: ΕΛΑ ΕΛΑ!!! ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑΑΑ (φοράδα!!!)!!! H ταχύτητα, η τεχνική, η ορμητικότητα της βελόνας, η απανταχού απούσα διακριτικότητα, το πολύτιμο πλην δυσεύρετο οξυγόνο και οι λοιπές επικρατούσες συνθήκες θα μπορούσαν να μας συγκαταλέξουν α ν ε τ ό τ α τ α στα 7 Τραύματα του Κόσμου!

Η ουρά απλωνόταν όμορφα όμορφα στο διάδρομο και κατέληγε σε ένα τεράστιο πανέμορφο ανθρώπινο κουβάρι πάνω ακριβώς από τις καρέκλες αιμοδοσίας. Ήσουν τόσο συνωστισμένος κατά τη διαδικασία καθώς όλοι οι επόμενοι και μεθεπόμενοι στέκονταν ακριβώς από πάνω σου, ώστε αν ο επόμενος άπλωνε ανυποψίαστα το χέρι του για να δει την ώρα στο ρολόι του θα μπορούσαν να πάρουν αίμα απ'αυτό το χέρι πιστεύοντας πως είναι το δικό σου.

Προσωπικά δεν έχω απαιτήσεις για τέτοιες ευαισθησίες και έχω ζήσει κατ' επιλογή και πιο άθλιες εμπειρίες σε υπανάπτυκτες ωστόσο χώρες. Εκεί ήμουνα σκληρή και ρεαλίστρια. Κι εδώ το προσπάθησα. Μάλωσα τον εαυτό μου λέγοντας " έχεις καταντήσει ένα κακομαθημένο ελβετόπαιδο! Σύνελθε για να επιβιώσεις!"

Όμως ρε παιδιά έβλεπα κάτι βλέμματα σε κάτι ταλαιπωρημένα γεροντάκια και αναρωτιόμουνα: Γιατί.....;

Παρεπιπτόντως τα μπουκαλάκια επάνω γράφουν απλά και μόνο το επίθετό σου, κι αν τύχει να σε λένε για παράδειγμα κύριο Παπαδόπουλο μην ξαφνιαστείς αν τα αποτελέσματα δείξουν με ακρίβεια ότι... "Είστε έγκυος κύριε! Συγχαρητήρια!"
Ψυχραιμίαααααα..... απλή συνωνυμία..!!!

Υ.Γ. Όποιος γνωρίζει το τραγουδάκι Αχ, Ευλαμπία να ξέρει πως η ατάκα "σε γνώρισα στο ΙΚΑ" δεν έχει πλέον πρακτική εφαρμογή! Εξελιχθήκαμε τόσο πλέον που ακόμα και στο ΙΚΑ τα πάντα γίνονται με ταχύτητα φωτός... άρα....πού ευκαιρία για ευλαμπικές γνωριμίες;

Μάκια

Δευτέρα??? Yudihuiiii!!!!!!

Το Yudihuiiii!!!!!! είναι το αγαπημένο μου επιφώνημα. Μου θυμίζει λίγο από τη ζωή μου στις Ελβετικές 'Αλπεις που αρχίζω πολύ να νοσταλγώ αλλά με ταξιδεύει και λίγο πιο πίσω. Στα παιδικά μου χρόνια όπου είχα γεμίσει την πόρτα του ψυγείου μας με αυτοκόλλητα της Χάιντι και η μητέρα μου με κυνηγούσε ανελέητα. Μου άρεσε να τα κολλάω και μετά να τα ξεκολλάω, και μετά να τα ξανακολλάω και να τα ξοκολλάω και μετά... Είχα το κόλλημά μου!
Αργότερα έβλεπα την Κάντι- Κάντι. Είχε κι εκείνη ένα yudihuiii!!!!κο ύφος που με τρέλλαινε.
Ακόμα και αν δεν είσαστε fun της Χάιντι ή της Κάντι δοκιμάστε το!
Ένα πρωινιάτικο "yudihuiiii!!!" στον καθρέφτη (από αυτά που τεντώνουν τα χείλια μέχρι τα αυτιά) αφιερώμενο αποκλειστικά στην γλυκήτατα πρησμένη από τον ύπνο μούρη που έχετε απέναντι σας και στην ανορθόδοξη κουάφ των μαλλιών που συνοδεύουν τη μούρη αυτή μπορεί να σας τονώσει ακόμα και τις Δευτέρες που κάθε ελπίδα για τόνωση μοιάζει να έχει κολλήσει στο κατακάθι του ελληνικού καφέ που ήπιατε προ ημερών και το φλιτζάνι βρίσκεται ακόμα στο κομοδίνο...
Μάκια πολλά και γιουντιχούιιιιιιιιικα!!!

Επιτέλους! Τα κατάφερα!

Πιστεύεις ότι μπορείς να αλλάξεις τη μοίρα σου? Είτε το πιστεύεις είτε όχι να ξέρεις τούτο. Τουλάχιστον μπορείς να αλλάξεις την κακομοιριά σου!
Μετά από πολλές αποτυχημένες προσπάθειες να εκδόσω το πρώτο μου post (και δεν είμαι δα και καμιά άσχετη) νάτο!
Τι έφταιγε; Ποιος έφταιγε; εγώ. Ουσιαστικά δεν ήθελα να δημοσιεύσω τίποτα. Ή μάλλον ήθελα να δημοσιεύσω κάτι. Το τίποτά μου.
Παρακολουθώ από καιρό τους Bloggers, κάποιους μάλιστα τους παρακίνησα στα πρώτα τους βήματα αλλά εγώ την κότα.
Τώρα που βρήκα το θάρρος να ξεμπροστιαστώ (στα δικά μου κυρίως μάτια) αφιερώνω το πρώτο post στην κολλητούλα μου που κάποτε, σε μια άσχετη στιγμή της ζωής μας, μου χτύπησε το κουδούνι για να μου δώσει ένα βραστό αυγό. Κι έγραφε "Σταμάτα πια να κάνεις την κότα, βγες από το αυγό σου, άνοιξε τα φτερά και πέτα".
Ακολούθησα τη συμβουλή της χωρίς καν να το καταλάβω. Κι έτσι, μπορεί να μην έχω να πω τίποτα όμως αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω κάνει τίποτα.
Γεια σου Βασιλική