Αφιερωμένο στην "αλκυόνη" Μαρία

Πρόσφατα είχα μία όμορφη εμπειρία. Ένα πρωινό που πήγα για τρέξιμο στο πάρκο, ένα υπέροχο φτερωτό πλάσμα με συντρόφεψε στο πιο κουραστικό κομμάτι, αυτό της επιστροφής. Ο αέρας φυσούσε κατά μέτωπο και εγώ προσπαθούσα να αντισταθώ με ότι δύναμη μου απομένει στο τέλος της κάθε διαδρομής (δηλαδή καθόλου λέμε! Σ ε ρ ν ο μ α ι).
Σε αυτό το στάδιο προσπαθώ συνήθως να μην σκέφτομαι την κούραση και συχνά κοιτάω ψηλά στον ουρανό (ζητώντας έλεος από τους θεούς του jogging!)

Και ξαφνικά τσουπ! Ένα πουλάκι αλλιώτικο από τα άλλα σα να μου ψιθύρησε "πάμε μια βολτίτσα μαζί;" και ξεκίνησα και πάλι να τρέχω μαζί του (εκείνο πέταγε βέβαια, και εγώ σερνόμουνα βέβαια μα καθόλου δε με πείραζε). Το πέταγμά του ήταν γρήγορο και αποφασιστικό, διαγράφοντας μια τέλεια ευθεία πτήση χαμηλά πάνω από το νερό στο τεχνητό ποταμάκι. Μετά από ώρα εξαφανίστηκε στις απέναντι όχθες μιας τεχνητής λίμνης ε και τότε...σωριάστηκα.

Καθώς γινόμουνα ένα με το γκαζόν σκέφτηκα πως ήταν μάλλον κάποιο ξωτικό πλασματάκι που το έσκασε από κάποιο κλουβί. Δεν το ξαναείδα από τότε και ρωτούσα τον κόσμο τι πουλί ήταν προσπαθώντας να τους το περιγράψω (όσοι γνωρίζουν την καταπληκτική μου περιγραφική ικανότητα ήξεραν πως δεν έχω καμιά ελπίδα στην αναζήτησή μου, πόσο μάλλον περιγράφοντας ένα πουλί σε ...πονηρά μυαλά......)!
Η Μαρία, δίχως να ξέρει, με ένα e-mail της από αυτά που συνηθίζει να στέλνει τα δύσκολα πρωινά σαν από μηχανής Θεός, μου έδωσε την απάντηση!



Αλκυόνη!

Η Αλκυόνη (Alcedo atthis) είναι ένα απίστευτα όμορφο πουλί! Το εκθαμβωτικό μπλε ελεκτρίκ φτέρωμά της με το πορτοκαλοκόκκινο στήθος της δημιουργούν ένα μοναδικό θέαμα!

Όταν βλέπει κάποιος μια Αλκυόνη να φτερουγίζει πάνω από το νερό, τον εντυπωσιάζουν τα φωτεινά χρώματά της, αλλά και η φωνή της, με ένα μυστήριο διαπεραστικό "ζεεε".

Ένας μεσαιωνικός μύθος της Βόρειας Ευρώπης λέει ότι το χρώμα της Αλκυόνης ήταν στην αρχή γκρίζο. Όμως όταν έγινε ο βιβλικός κατακλυσμός, πέταξε κατευθείαν ψηλά στον ουρανό για να μπορέσει να παρατηρήσει τα νερά. Πετώντας όμως τόσο κοντά στον ήλιο το στήθος της έγινε κόκκινο από τις ακτίνες του και η ράχη της έγινε μπλε από το χρώμα του ουρανού!

Σύμφωνα με έναν από τους ελληνικούς αρχαίους μύθους, η Αλκυόνη ήταν κάποτε μια χαρούμενη γυναίκα, κόρη του Θεού των ανέμων, του Αιόλου - που ζούσε στ' ακρογιάλια της θάλασσας με τον άντρα της Κήυκα και αλληλοαποκαλούνταν Ζευς και Ηρα. Για την ασέβειά τους αυτή αλλά και τη ζήλεια του για την ιδανική τους αγάπη, οργίστηκε τόσο πολύ ο πρώτος των Θεών και μεταμόρφωσε τον Κήυκα σε όρνιο. Απελπισμένη τότε η δύστυχη γυναίκα, έτρεχε από δω και από κει στις ερημιές, στις βαλτώδεις εκβολές των ποταμών και μέσα στις πυκνές τους καλαμιές, για να βρει τον αγαπημένο της Κήυκα. Οι θεοί του Ολύμπου την λυπήθηκαν και την μεταμόρφωσαν και αυτή σε πουλί, τη γνωστή μας Αλκυόνη, για να ψάχνει και στις θάλασσες μήπως εκεί βρει το χαμένο της άντρα.

Ωστόσο, η δυστυχία εξακολουθούσε να την συντροφεύει, γιατί αντίθετα από τ' άλλα πουλιά που γεννούν και κλωσούν τ' αυγά τους την άνοιξη εκείνη γεννάει μέσα στη βαρυχειμωνιά, οπότε μανιασμένα τα κύματα της θάλασσας τέτοιον καιρό, της άρπαζαν τα αυγά και τους νεοσσούς της κάνοντάς την να κλαίει σπαραχτικά.Οι Θεοί που τόσο σκληρά είχαν τιμωρήσει την κόρη του Αιόλου, διέταξαν τότε τη θάλασσα και τους ανέμους να ησυχάσουν, να γίνει καλοκαιρία για δυο εβδομάδες, για όσες ημέρες η Αλκυόνη κλωσσά τα αυγά της ("αλκυονίδεςμέρες").

Μια τέτοια ωραία και ποιητική ερμηνεία δόθηκε από τον πανάρχαιο αυτόν ελληνικό μύθο για την καλοκαιρινή αυτή παρεμβολή μέσα στην καρδιά του χειμώνα, που δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με τη σημερινή επιστημονική εξήγηση του φαινομένου αυτού.

Ο μύθος μιλάει για έρωτα, στοργή και τρυφερότητα, ενώ η μετεωρολογική υπηρεσία μιλάει για εξίσωση των βαρομετρικών πιέσεων μεταξύ της νοτίου και βορείουΕυρώπης.

Για τη συζυγική πίστη των Αλκυόνων ασχολήθηκε ο Πλούταρχος που αφηγείται ότι αν ο σύζυγος της Αλκυόνης γεράσει και δεν μπορεί να πετάξει, τότε η θηλυκιά Αλκυόνη τον παίρνει στους ώμους και τον φέρνει πάντοτε μαζί της, τον ταΐζει και τον περιποιείται ως το θάνατο...

Τι καλό!!!!



Και μιας που το έφερε η συζήτηση, το πάρκο για το οποίο μιλάω και τόσο αγαπώ είναι το οικολογικό πάρκο του Αντώνη Τρίτση στα σύνορα (Άγιοι Ανάργυροι, Ίλιον και Καματερό). Είναι ένας υπέροχος χώρος που σε κάνει να ξεφεύγεις, προσφέρει ηρεμία και διαθέτει ακόμα και μαγαζάκια με βιολογικά προιόντα για όποιον αγαπά.
Κοπιάστε (με την έννοια του "ελάτε" και όχι του "σωριασθείτε" σαν και του λόγου μου)


Μάκια σε όλους μα κυρίως στο Μαράκι