Σύμφωνα με κάποιους...

...όποιος δεν έχει ζήσει κάτι δε μπορεί και να το νιώσει.
Και άρα οποιαδήποτε προσπάθεια να μπούμε στη θέση του άλλου είναι μάταιη. Χαμένος κόπος και άρα γιατί να ασχολούμαστε.

Τι βολική δικαιολογία για όποιον κουράζεται εύκολα. Ο δύσκολος δρόμος του να νιώθεις χωρίς αναγκαστικά να βιώνεις υπάρχει. Εγώ τον πιστεύω και τον ακολουθώ. Και αναρρωτιέμαι... πως μπορώ να κάνω έναν άνθρωπο χαρούμενο έστω και για λίγο. Έτσι απλά, χωρίς αντάλλαγμα.

Υπάρχουν δρόμοι που μας οδηγούν στον άλλο, απλά και μόνο γιατί η καρδιά δε μπορεί να κάνει αλλιώς; Λέμε γλυκά λόγια για να αυτοεξυπηρετησούμε τις πεινασμένες μας ανάγκες και επιθυμίες; Ναι, καμιά φορά. Αυτό είναι το ένστικτο της επιβίωσης.

Μα δεν είμαστε απλά ζώα του δημόσιου βίου. Έχουμε και ψυχή και ένα σωρό υπέροχες αισθήσεις και θύμηση και κάποιοι από εμάς βιώνουν ένα σωρό εσωτερικές επώδυνες αλλά και θαυμάσιες εκρήξεις μέσα μας το δευτερόλεπτο.

Κι αν δε μπορείς να καταλάβεις, άστο.