Κάποτε, ήταν μια γυμνή φωτεινή λάμπα κολλημένη χρόνια τώρα στον ίδιο τοίχο. Στην αυλή του παππού και της γιαγιάς. Στον καλοκαιρινό μας παράδεισο.
Κάτω από το φως της απολαμβάναμε πάντοτε όλοι μαζί το Μουντιάλ, παίζαμε μουτζούρη, κάναμε τις σκανταλιές μας, τρώγαμε το ξύλο μας, λέγαμε ιστορίες μυστηρίου, βλέπαμε καουμπόικα, ακούγαμε το γρύλλο, τρώγαμε τις χρυσαφιές τηγανιτές πατάτες από το τηγανάκι της γιαγιάς, καταλαδωνόμασταν από τη ριγανάδα, παλεύαμε για τη μερέντα, κάναμε τους ζογκλέρ με τα σταφύλια, μυρίζαμε το νυχτολούλουδο, κοιμίζαμε τα γατάκια και δεν υπήρχε αύριο. Εμείς, η γιαγιαδίστικη μυρωδιά, το φιδάκι για τα κουνούπια που σιγόκαιε στη γωνιά και ο γλόμπος.
Κάθε καλοκαιρινή νυχτιά, γύρω από τον γλόμπο ξετυλισσόταν η ιστορία ενός άλλου κόσμου, μικρούτσικου. Εγώ το ήξερα καλά αυτό. Παρόλο που δε μπορούσα ποτέ να παρακολουθήσω το Μουντιάλ παραπάνω από 5'' δεν είχα και την παραμικρή διάθεση να παραχωρήσω την εξέχουσα θέση μου μπροστά στην τηλεόραση. Το ξύλινο σκαμνάκι μου μπροστά στην ποδιά της αγαπημένης μου γιαγιάς που μου εξασφάλιζε εισιτήριο διαρκείας στο τουρνουά χαδιού. Αφού βολευόμουνα λοιπόν στον βασιλικό θρόνο, το βλέμμα άφηνε σιγά-σιγά την οθόνη και αναρριχόταν στον τοίχο ώσπου έφτανε στο γλόμπο. Τα σαμιαμίδια, σύμβολο καλοτυχίας του σπιτικού, οργάνωναν επιχείρηση επισίτισης με κυρίως πιάτο διάφορες νυχτόβιες πεταλουδίτσες και άλλα ζουζούνια. Και όλα μαζί συνέθεταν ένα περίεργο μπαλέτο του μικρόκοσμου και επιδιδόντουσαν σε έναν υπέροχο αργό χορό γύρω από το φως.
Έτσι μια φορά το συνειδητοποίησα. Σαν πρόλογος σε κάθε μου ταξίδι στα υπέροχα εκείνα χρόνια πριν αρχίσει να ξεδιπλώνεται το χαλί των αναμνήσεων στους διαδρόμους του μυαλού, ανάβει εκείνος ο υπέροχος γυμνός φωτεινός γλόμπος. Περιλούζει τις αισθήσεις μου με τη γοητεία του γνώριμου και την υπέροχη γιαγιαδιστική μυρουδιά. Και το φως. Αχ ένα φως!
