Ο γλόμπος, ήταν κολλημένος σε έναν λευκό τοίχο. Ο τοίχος ήταν το βόρειο αποκούμπι του υπόλοιπου σπιτιού. Το σπίτι ήταν στο προσκέφαλο ενός περιβολιού. Το περιβόλι ήταν το σώμα μιας νοερής διαδρομής. Οι διαδρομές έχουν σώμα. Σαν αυτό του κρασιού που ανακαλύπτεις καθώς το γεύεσαι. Και ο γλόμπος, σαν φακός κεφαλής, στο σώμα της..
Ο γλόμπος. σαν φακός κεφαλής, φωτίζει πάντα τριγύρω. Τριγύρω ήταν τα δέντρα και τα ποτισμένα λακάκια τους. Πορτοκαλιές, λεμονιές, μανταρινιές, συκιές. Και η ευωδιά τους. Και οι καρποί τους. Και οι φωλιές των πουλιών. Και ο σκύλος, φρουρός των παιδικών μας χρόνων, δεν άφηνε τίποτα να περάσει απ' το πορτόνι της αθωότητας και να πλανέψει τα μυαλά μας. Είμαι πλέον πεπεισμένη, ότι η ενηλικίωση χώθηκε κρυφά από κάτω, αφού ζουπίστηκε για κάμποσο καιρό, όταν ο Ρόνι ήταν στο κυνήγι και ο γλόμπος σβηστός.
Ο γλόμπος, σαν φακός κεφαλής φωτίζει πάντα ευθεία. Ευθεία, μια γλυκιά φαρδιά ανηφοριά οδηγεί στην έξοδο, στη γαλάζια καγκελόπορτα. Και αντιστοίχως, μια γλυκιά φαρδιά ξεκούραστη κατηφοριά, σου λέει μπες. Ψηλά, στον νου από πάνω αν κοιτάξεις, μια περίτεχνα πλασμένη κληματαριά. Περίπλοκη όσο κι ο νους. Γι' αυτό και ο γλόμπος είναι ψηλά. Εκεί θέλει πάντα περισσότερο φως.
Στους λοβούς της κληματαριάς, τα κλουβάκια με τις καρδερίνες κελαηδούν μέσα στ΄αυτί της γαργαλώντας τα φύλλα της. Ο ήλιος του μεσημεριού, τρυπώνει ανάμεσα στις φυλλωσιές, και μαρτυράει τις νότες, καθώς αυτές πέφτουν πολύχρωμες σκιές, στην τσιμεντένια αυλή. Ο γλόμπος ζηλεύει.
Η νύχτα πέφτει. Ο γρύλλος ξυπνά. Το νυχτολούλουδο ανοίγει. Το φιδάκι καίει στην ακρούλα. Οι χρυσαφιές πατάτες έτοιμες. Ο γλόμπος ανάβει....
1 comment:
Δεν είναι πιο σκοτεινό. 'Εχει πιο πολλές γωνίες και μια αγωνία...
Keep it going !
Post a Comment