Laughing in a Foreign Language

Hayward Gallery

Friday 25 January 2008 - Sunday 13 April 2008

Laughing in a Foreign Language explores the role of laughter and humour in contemporary art. In a time of increasing globalisation, this international exhibition questions if humour can only be appreciated by people with similar cultural, political or historical backgrounds and memories, or whether laughter can act as a catalyst for understanding the unfamiliar. Laughing in a Foreign Language investigates the whole spectrum of humour, from jokes, gags and slapstick to irony and satire. The exhibition brings together more than 70 videos, photographs and interactive installation works by 30 artists from all around the world.
Please note, some works contain images of an adult nature.

http://www.haywardgallery.org.uk/

"Γιατί η φάρσα είναι ένα μάθημα στην αυτογνωσία, μια στιγμιαία λύτρωση από το συχνά βαρύ φορτίο του "εγώ"".
Μελίνα Καμινάρη από το άρθρο της "Γελάστε γιατί χανόμαστε" στο περιοδικό ΦΩΤΟγράφος, τεύχος 171

Σύμφωνα με κάποιους...

...όποιος δεν έχει ζήσει κάτι δε μπορεί και να το νιώσει.
Και άρα οποιαδήποτε προσπάθεια να μπούμε στη θέση του άλλου είναι μάταιη. Χαμένος κόπος και άρα γιατί να ασχολούμαστε.

Τι βολική δικαιολογία για όποιον κουράζεται εύκολα. Ο δύσκολος δρόμος του να νιώθεις χωρίς αναγκαστικά να βιώνεις υπάρχει. Εγώ τον πιστεύω και τον ακολουθώ. Και αναρρωτιέμαι... πως μπορώ να κάνω έναν άνθρωπο χαρούμενο έστω και για λίγο. Έτσι απλά, χωρίς αντάλλαγμα.

Υπάρχουν δρόμοι που μας οδηγούν στον άλλο, απλά και μόνο γιατί η καρδιά δε μπορεί να κάνει αλλιώς; Λέμε γλυκά λόγια για να αυτοεξυπηρετησούμε τις πεινασμένες μας ανάγκες και επιθυμίες; Ναι, καμιά φορά. Αυτό είναι το ένστικτο της επιβίωσης.

Μα δεν είμαστε απλά ζώα του δημόσιου βίου. Έχουμε και ψυχή και ένα σωρό υπέροχες αισθήσεις και θύμηση και κάποιοι από εμάς βιώνουν ένα σωρό εσωτερικές επώδυνες αλλά και θαυμάσιες εκρήξεις μέσα μας το δευτερόλεπτο.

Κι αν δε μπορείς να καταλάβεις, άστο.

Κάπως έτσι είναι η απόδρασή μου...

Εύχομαι όλη η Aγάπη και η Xαρά να πέσει επάνω σου σαν ασημόσκονη !

(ξέρεις, από αυτή που δεν ξεκολλάει με τίποτα!)

2008 μάκια!

Ο υπέροχος φωτεινός γλόμπος... 2ο άναμμα

Ο γλόμπος, ήταν κολλημένος σε έναν λευκό τοίχο. Ο τοίχος ήταν το βόρειο αποκούμπι του υπόλοιπου σπιτιού. Το σπίτι ήταν στο προσκέφαλο ενός περιβολιού. Το περιβόλι ήταν το σώμα μιας νοερής διαδρομής. Οι διαδρομές έχουν σώμα. Σαν αυτό του κρασιού που ανακαλύπτεις καθώς το γεύεσαι. Και ο γλόμπος, σαν φακός κεφαλής, στο σώμα της..

Ο γλόμπος. σαν φακός κεφαλής, φωτίζει πάντα τριγύρω. Τριγύρω ήταν τα δέντρα και τα ποτισμένα λακάκια τους. Πορτοκαλιές, λεμονιές, μανταρινιές, συκιές. Και η ευωδιά τους. Και οι καρποί τους. Και οι φωλιές των πουλιών. Και ο σκύλος, φρουρός των παιδικών μας χρόνων, δεν άφηνε τίποτα να περάσει απ' το πορτόνι της αθωότητας και να πλανέψει τα μυαλά μας. Είμαι πλέον πεπεισμένη, ότι η ενηλικίωση χώθηκε κρυφά από κάτω, αφού ζουπίστηκε για κάμποσο καιρό, όταν ο Ρόνι ήταν στο κυνήγι και ο γλόμπος σβηστός.

Ο γλόμπος, σαν φακός κεφαλής φωτίζει πάντα ευθεία. Ευθεία, μια γλυκιά φαρδιά ανηφοριά οδηγεί στην έξοδο, στη γαλάζια καγκελόπορτα. Και αντιστοίχως, μια γλυκιά φαρδιά ξεκούραστη κατηφοριά, σου λέει μπες. Ψηλά, στον νου από πάνω αν κοιτάξεις, μια περίτεχνα πλασμένη κληματαριά. Περίπλοκη όσο κι ο νους. Γι' αυτό και ο γλόμπος είναι ψηλά. Εκεί θέλει πάντα περισσότερο φως.

Στους λοβούς της κληματαριάς, τα κλουβάκια με τις καρδερίνες κελαηδούν μέσα στ΄αυτί της γαργαλώντας τα φύλλα της. Ο ήλιος του μεσημεριού, τρυπώνει ανάμεσα στις φυλλωσιές, και μαρτυράει τις νότες, καθώς αυτές πέφτουν πολύχρωμες σκιές, στην τσιμεντένια αυλή. Ο γλόμπος ζηλεύει.

Η νύχτα πέφτει. Ο γρύλλος ξυπνά. Το νυχτολούλουδο ανοίγει. Το φιδάκι καίει στην ακρούλα. Οι χρυσαφιές πατάτες έτοιμες. Ο γλόμπος ανάβει....

Ο υπέροχος φωτεινός γλόμπος... 1ο άναμμα

Κάποτε, ήταν μια γυμνή φωτεινή λάμπα κολλημένη χρόνια τώρα στον ίδιο τοίχο. Στην αυλή του παππού και της γιαγιάς. Στον καλοκαιρινό μας παράδεισο.

Κάτω από το φως της απολαμβάναμε πάντοτε όλοι μαζί το Μουντιάλ, παίζαμε μουτζούρη, κάναμε τις σκανταλιές μας, τρώγαμε το ξύλο μας, λέγαμε ιστορίες μυστηρίου, βλέπαμε καουμπόικα, ακούγαμε το γρύλλο, τρώγαμε τις χρυσαφιές τηγανιτές πατάτες από το τηγανάκι της γιαγιάς, καταλαδωνόμασταν από τη ριγανάδα, παλεύαμε για τη μερέντα, κάναμε τους ζογκλέρ με τα σταφύλια, μυρίζαμε το νυχτολούλουδο, κοιμίζαμε τα γατάκια και δεν υπήρχε αύριο. Εμείς, η γιαγιαδίστικη μυρωδιά, το φιδάκι για τα κουνούπια που σιγόκαιε στη γωνιά και ο γλόμπος.

Κάθε καλοκαιρινή νυχτιά, γύρω από τον γλόμπο ξετυλισσόταν η ιστορία ενός άλλου κόσμου, μικρούτσικου. Εγώ το ήξερα καλά αυτό. Παρόλο που δε μπορούσα ποτέ να παρακολουθήσω το Μουντιάλ παραπάνω από 5'' δεν είχα και την παραμικρή διάθεση να παραχωρήσω την εξέχουσα θέση μου μπροστά στην τηλεόραση. Το ξύλινο σκαμνάκι μου μπροστά στην ποδιά της αγαπημένης μου γιαγιάς που μου εξασφάλιζε εισιτήριο διαρκείας στο τουρνουά χαδιού. Αφού βολευόμουνα λοιπόν στον βασιλικό θρόνο, το βλέμμα άφηνε σιγά-σιγά την οθόνη και αναρριχόταν στον τοίχο ώσπου έφτανε στο γλόμπο. Τα σαμιαμίδια, σύμβολο καλοτυχίας του σπιτικού, οργάνωναν επιχείρηση επισίτισης με κυρίως πιάτο διάφορες νυχτόβιες πεταλουδίτσες και άλλα ζουζούνια. Και όλα μαζί συνέθεταν ένα περίεργο μπαλέτο του μικρόκοσμου και επιδιδόντουσαν σε έναν υπέροχο αργό χορό γύρω από το φως.

Έτσι μια φορά το συνειδητοποίησα. Σαν πρόλογος σε κάθε μου ταξίδι στα υπέροχα εκείνα χρόνια πριν αρχίσει να ξεδιπλώνεται το χαλί των αναμνήσεων στους διαδρόμους του μυαλού, ανάβει εκείνος ο υπέροχος γυμνός φωτεινός γλόμπος. Περιλούζει τις αισθήσεις μου με τη γοητεία του γνώριμου και την υπέροχη γιαγιαδιστική μυρουδιά. Και το φως. Αχ ένα φως!

Πράσινο και Γαλάζιο

• Ώρα για δράση στην εξοχή:

Το WWF Ελλάς ανταποκρινόμενο στην πρόσκληση του Δήμου Καλυβίων Αττικής, θα συμμετέχει στην δεντροφύτευση, την Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2007, με σκοπό να φυτευτούν 10-15 χιλιάδες δέντρα.

Η μεγάλη πυρκαγιά στις 25 Αυγούστου 2007 κατέστρεψε περίπου 20 χιλιάδες στρέμματα στο Πάνειο Όρος και τους γύρω λόφους και μαζί ένα από τα λίγα δάση της Αττικής.

Το σημείο συνάντησης θα είναι το Δημαρχείο Καλυβίων και ώρα 10.00π.μ. όπου θα υπάρχουν και άνθρωποι του WWF Ελλάς.

Καλό θα ήταν να έχετε μαζί σας τα απαραίτητα εργαλεία (σκαλιστήρι ή τσάπα ή μικρά σκαπανικά, φτυάρι) για την αναδάσωση καθώς δεν μπορεί να γίνει ακριβή πρόβλεψη των συμμετεχόντων και των εργαλείων που θα χρειαστούν.

Επίσης θα χρειαστεί βοήθεια το Σάββατο για μεταφορά του εξοπλισμού από τον Αγ. Πέτρο Πεντέλης. "

Γάντια εργασίας, νεράκι, σαντουιτσάκι, καπέλο και αδιάβροχο, θα ήταν χρήσιμοι συνεργάτες!

• Βυθίσου στη μουσική όπως το Sea Diamond στην Καλντέρα.

"Συναυλία με σκοπό την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση σχετικά με το θέμα του ναυαγίου του SEA DIAMOND , διοργανώνει μια νέα μη κυβερνητική οργάνωση, με έδρα τον Δήμο Θήρας και το Δημοτικό Διαμέρισμα Εμπορείου.

Η συναυλία διοργανώνεται για την Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου όπου μεταξύ άλλων θα πραγματοποιηθεί συνέντευξη τύπου και Συναυλία για το βυθισμένο πλοίο SEA DIAMOND, την τοξική βόμβα βυθού στη Σαντορίνη..."

Για περισσότερες πλροφορίες:

http://exoumekaileme.blogspot.com/2007/11/sea-diamond.html

The Road goes ever on and on
Down from the door where it began.
Now far ahead the Road has gone,
And I must follow, if I can,
Pursuing it with eager feet,
Until it joins some larger way
Where many paths and errands meet.
And whither then? I cannot say.

Bilbo Baggins

Still round the corner there may wait
A new road or a secret gate,
And though we pass them by today,
Tomorrow we may come this way
And take the hidden paths that run
Towards the Moon or to the Sun.

Frodo

Roads go ever ever on, Over rock and under tree,
By caves where never sun has shone, By streams that never find the sea;
Over snow by winter sown, And through the merry flowers of June,
Over grass and over stone, And under mountains of the moon.
Roads go ever ever on, Under cloud and under star,
Yet feet that wandering have gone, Turn at last to home afar.
Eyes that fire and sword have seen, And horror in the halls of stone
Look at last on meadows green, And trees and hills they long have known.

Bilbo Baggins